Ne kadar bir süredir olduğunu bilmiyorum ama kısa olmayan bir süredir içimi kemiren bir keder var. Mutluyum, ama mutlu olmadığıma da eminim. Yorgunum, sanki kenara ittiklerim taşlaştı ve içimdeki ırmağın akmasına müsade etmiyor.
Bazen bozuk bir plak gibi, elimdekilerle yanımdakilerle ne kadar mutlu olduğumu kendime ispatlamaya çalışıyorum. Öyle acınası bir hali var ki iç sesimin.. Kendimi yakaladıkça farkediyorum.
Mesela beni bu kadar aşağı çeken bir başka şey insanların üç kağıtçı ve tribünlere oynamayı seven hali. Buna da sıkılıyorum. Adam adeta yedi düvelle barışık evliya. Şu dünyada, böyle birşey mümkün olabilir mi? Ucuz ucuz hamleler..
Tabi ki bu hallere takılmam da benim suçum. İnsan geçmişte konuşulan ve yapılanları belli periyotlarla unutmalı/silmeli. Yoksa gözüne gözüne giriyor da işte elden gelmiyor hiçbirşey.. Hafıza iyi mi kötü mü buradan yakalım, bakalım..
Aslında yaz gelince kederim dağılırdı benim. Neden böyle oldu sahi?
melis eryilmaz ertis 